Franklinia amerykańska
Franklinia alatamaha
Franklinia to roślina z rodziny herbatowatych (Theaceae), blisko spokrewniona z bardziej znaną stewarcją; ma najczęściej formę krzewu, czasem niewielkiego drzewka.
Jej pędy są wzniesione, niezbyt rozgałęzione, dzięki czemu eliptyczna korona nie wydaje się zbyt gęsta. Jest jednym z najrzadziej występujących drzew na świecie, które
od ponad 200 lat nie występuje na stanowiskach naturalnych, a przetrwało jedynie dzięki uprawie w ogrodach botanicznych.
Hodowlane okazy w Polsce znajdują się w Powsinie, Rogowie i Wojsławicach .
Rozmiary: w naszych warunkach dorasta do 6-7 m wysokości
Kwitnienie: kwiaty białe z licznymi, złoto-żółtymi pręcikami, do 8 cm średnicy; pojawiają się najczęściej od połowy września do mrozów; wydzielają słodki zapach, przypominający zapach cytrusów
Ulistnienie: liście dosyć duże (10-20cm), lancetowate, błyszczące, jesienią pięknie przebarwiają się na pomarańczowo- czerwono-purpurowe kolory.
Wymagania: stanowiska słoneczne i kwaśne (pH 5,5-6,5), żyzna gleba; słabo znosi suszę, nie nadaje się na podłoże gliniaste
Uprawa i pielęgnacja: przetrwa mróz do -23 stopni (strefa 5A), jednak w centralnej Polsce najlepiej zapewnić jej miejsce osłonięte i warto okryć na zimę; szczególnie w młodości.
Nie należy przesadzać gdyż korzenie są bardzo wrażliwe.
Moja franklinia zakwitła w tym roku wyjątkowo wcześnie, bo już w ostatnich dniach lipca
W tamtym roku udało jej się rozwinąć tylko kilka kwiatów końcem jesieni;
wyciągam więc wniosek, że bardzo lubi ciepło