Biota wschodnia (Platycladus orientalis)
Biota wschodnia była niegdyś zaliczana do rodzaju
Thuja, stąd, do tej pory nazywana jest często tują wschodnią (
Thuja orientalis).
Zazwyczaj spotyka się ją w formie drzewa, lub też kilkupiennego krzewu o pędach skierowanych pionowo ku górze. Fachowcom nie sprawia większej trudności odróżnienie bioty, od np. żywotnika zachodniego, czy olbrzymiego. Na stronie Dendrologia 'Sobolewski ' czytamy, iż u bioty wschodniej...
Łuski na pędach są wąskie, wyraźnie wyciągnięte i długo zaostrzone a z obu stron jednakowo wybawione. Środkowa łuska posiada zagłębioną bruzdką w kształcie przecinka.
...zaś np. u żywotnika zachodniego
Łuski na pędach przewodnich podobne do łusek pędów bocznych. Łuski na pędach bocznych, zwłaszcza w częściach wierzchołkowych spłaszczone i zaokrąglone w zarysie. Od spodu bladsze, ale bez białego woskowatego nalotu, zimą odbarwiają się rdzawo.
Co ciekawe, biota wschodnia jest jedynym obecnie występującym na kuli ziemskiej przedstawicielem rodzaju. Pozostałe gatunki, to rośliny występujące w zamierzchłych czasach, wymarłe po epoce mioceńskiej (dwa gatunki). Na stanowiskach naturalnych spotkać można biotę w Azji - w Chinach, Korei, oraz Mandżurii .
Wymagania i uprawa w ogrodzie
Biota, jak większość drzew i krzewów iglastych lubi słoneczne i ciepłe stanowiska, osłonięte od gwałtownych i zimnych wiatrów. Jest rośliną, która dobrze znosi suszę, ale woli większą wilgotnośc powietrza. W niektórych polskich ogrodach może podmarzać, dlatego, młodsze osobniki powinny być chronione zimą przed mrozami. Polecana jest do uprawy od strefy 6B.
Biota wschodnia na rycinie z dzieła 'Flora Japonica' autorzy: Philipp Franz von Siebold i Joseph Gerhard Zuccarini (I poł XIXw.)
rycina: Wolne zasoby Wiki
.