Mehania pokrzywolistna
Meehania urticifolia

Mehania jest mało rozpowszechnioną rośliną w polskich ogrodach, bywa też czasem - ze względu na pokrój i wygląd kwiatów - mylona z gajowcami, czy bluszczykiem kurdybankiem. Jest egzotycznym przybyszem z Azji - Japonii, Chin, Korei, gdzie spotkać można ją, porastającą dywanowo świetliste zarośla i górskie lasy . Dość szybko, choć nie agresywnie , wypuszcza wiosną płożące, nieco wzniesione na wysokość ok. 40 cm , długie na ok. 50-80 cm łodygi, czym przypomina nasze rodzime jasnoty, czy gajowce.



Jak każda roślina narażona na zacienienie w trakcie sezonu ( np zawilce), szybko rozpoczyna wiosenną wegetację , aby zdążyć zakwitnąć przed rozwojem mocnego cienia, pochodzącego od liści drzew . Już na przełomie IV i V, pojawiają się pierwsze lawendowe kwiaty z białą, cętkowana warżką, przypominające budową kwiaty Lamium. Kwitnienie zazwyczaj trwa do końca lipca, wtedy też przycinam swoje mehanie , gdyż robią się nieco zbyt duże i tracą ładny wygląd. Liście z kolei, sercowate, ząbkowane brzegiem i lekko owłosione, przypominają liście pokrzywy, sa jednak nieco bardziej miękkie i nie parzą.
Nie można powiedzieć,że mahania, to roślina zachwycająca którąkolwiek swoją częścią, jednak jest świetna i niezastąpiona w nasadzeniach naturalistycznych, gdzie trzeba wypełnić większe połacie gleby. Stanowi ciekawe , zielone tło dla mniejszych , bardziej kolorowych roślin.
Wielkim plusem Meehania urticifolia jest to, że przy całej swojej 'zwyczajności', zadziwia pięknym zapachem swych niepozornych kwiatów, które ściągają setki owadów w czasie, gdy w ogrodach nie ma nadmiaru kwitnących roślin.

Mehania jest całkowicie odporna na nasze zimy ( strefa IV/V) i nie ma wielkich wymagań. Elastycznie dostosuje się do struktury i odczynu gleby. Jedynie , czego potrzebuje , to lekkiego półcienia i sporej ilości wilgoci. Polscy dystrybutorzy, polecają ją także na słoneczne rabaty, ale jak na nich się sprawdza, nie wiem, nie próbowałam tego rodzaju nasadzeń.

Oprócz gatunku, w ogrodowej uprawie spotkać możemy Meehania urticifolia 'Wandering Minstrel', odmianę o biało obrzeżonych liściach. Osiąga ona nieco mniejsze rozmiary, bo 30-40 cm wysokości.

Zdjęcia z przełomu kwietnia i maja - mehania z pąkami i kwiatami









Pokrój rośliny



.

Heh, w czasie kwitnienia jest prawie zachwycająca Dzięki, Polu, za info o przycinaniu po kwitnieniu, przyda się bardzo, bo pielenie w tych 'chęchach' jest wyczerpujące, a gdy jakaś roślina lubi wilgoć, to często współlokatorzy pchają się drzwiami i oknami

Jest taka nieco chwastowata, szczególnie po kwitnieniu, wtedy właśnie ją przycinam, lub przyrywam Odbija bez żadnego problemu. Puszczona samopas potrafi zając sporo miejsca, bo potrafi ukorzenić się końcami dość długich pędów.

Oj, potrafi Jak się już rozbuja, to nawet skokami, całkiem długimi. Ale skoro można ciąć bez obcyndalania się, to ukrócimy te zapędy

Moje mehanie wystartowały. Oczywiście gatunek, jak zawsze obficie i w wielu miejscach, natomiast białoobrzeżona - póki co - skromnie. Jest to wyraźnie mniejsza i słabiej rosnacą odmiana, za to dobrze widoczna wśród innych roślin. Polecam, bardzo ciekawa roślinka dla kolekcjonerów roślin do cienia.

Meehania urticifolia 'Wandering Minstrel, na mocno cienistym i wilgotnym stanowisku





Zdjęcia z 20.04.2017 roku.
.

Mehania 10.04.

Mahanie mają już wybarwione pąki kwiatowe, za kilka dni będzie się mozna już upajać zapachem kwiatków




fot.16.04.2019r, Dolny Śląsk

Obawiałam się trochę, czy mehania o białoobrzeżonych liściach będzie rosła tak szybko, jak gatunek, ale nie, wolno się rozrasta.


fot.03.05.2022r.
.