Kilka zdjęć z wyprawy do Indii, z Karnataki, z drogi, ze spacerów, z parku na górce.



w tym klimacie niewiele do życia potrzeba, wystarczy dach nad głową



rzeka prawie wyschła o tej porze roku, kobiety piorą pranie w w kałużach pozostałych w jej korycie.



Grupa pospolitych tutaj palm kokosowych





pogoda zmienna jest, ale to nie Tatry, wychłodzenie raczej nie grozi, co najwyżej można się zgubić w chmurach. Klimat jest dość przyjazny, powietrze bardziej suche niż np w Bombaju, stosunkowo często pojawiają sie deszcze i słońce często świeci przez chmury.





Złodziejskie małpki, są przeganiane kijami. Z tego powodu trzeba trzymać dystans, bo mogą pogryźć, zęby mają silne i rany są porównywalne z pogryzieniem przez psa. Syn znajomej chciał pogłaskać, ugryzła go w ramię, obyło się bez szycia, ale siniak i wylewy miał kilka tygodni. One same trzymają się stadnie blisko osad i żyją z tego, co ukradną.



desantowa akcja młodzieży



Tak wygląda park wypoczynkowy

Indyjskie uprawy. Pola ryżowe







i pomidory



słonecznik



poletko dyni , rzepy i czegoś tam jeszcze osłonięte kolczastymi łodygami



wiejski ogródek przydomowy z mimozą i bugenwillą



rabata kwiatowa z hibiskusem w wiosce



nasadzenia ozdobne z bananowcem przy blokach mieszkalnych







Kwitnąca bugenwilla trochę większa od naszej tarasowej

Kasiu, byłaś tam na wycieczce? Jaką część Indii zwiedziłaś?

Jeździłam regularnie na całe wakacje nauczycielskie, czyli lipiec- sierpień, od 1996 d0 2006. Jeszcze będzie trochę zdjęć, naprawiłam drivy, trochę zdjęć ściągnęłam z dyskietek. Buszowałam, to dobre słowo, głownie w środkowych Indiach.

Tak, Karnatakę i Hampi, starożytną stolicę złotego królestwa obróconą w proch przez najazd Muzułmanów w trzy dni, znane jako miasto umarłych z kompleksem świątynnym i pałacowym, nigdy nie odbudowane. Chyba czas dorzucić parę zdjęć i trochę opowiedzieć o historii.

Zabieram Was na wycieczkę do Hampi, ,stolicy wszechmocnego imperium Vijayanagara ( 1336-1565) położonego na płaskowyżu przy Zatoce Indyjskiej. Miasto zostało założone w XIV wieku i zniszczone w 1565 przez zjednoczone siły muzułmańskie sułtanów. Królowie księstwa byli patronami sztuki i architektury, pozostawało ono w bogactwie i rozkwicie. Położone jest wśród skalistych wzgórz na powierzchni 26 km2 nad rzeką Tungabhadra, która malowniczo wije się pomiędzy wzniesieniami.

Moje pocztówki i zdjęcia z 2000 r spłowiały, niedługo obrócą się w proch, jak samo imperium. Nie mam wersji elektronicznej. Jeśli ktoś jest zainteresowany, znajdziecie dobrej jakości relacje na internecie. Miasto wpisane jest na listę światowego dziedzictwa i jest główną atrakcją turystyczną Indii, także miejscem na wyprawę dla nowożeńców, to takie indyjskie Hawaje..





Po podróży autobusem na głównym deptaku, za plecami mam wejście do świątyni Virupaksha z charakterystyczną wieżą.



Na zwiedzanie najlepiej przeznaczyć tydzień, ale może być za mało czasu na dotarcie do wszystkich ciekawych miejsc.



Liczne hoteliki z restauracjami na dachu przyjmują gości bez rezerwacji.



Autobus zabiera gości do samego centrum kompleksu świątynnego i od niego zaczyna sie zwiedzanie.
W swiatyni Virupaksha. To miejsce pokutne.Legenda głosi, że Pan Shiva, jedno z hinduskich bóstw, pokutował tu na wzgórzu Hemakuta za zabicie swojej pierwszej żony energią z trzeciego oka, co się stało niechcąco, kiedy wpadł w wielką złość .Dzięki pokucie mógł ponownie wejść w związek małżeński z Parvathi. Dla nowożeńców to wielka przestroga, żeby się na siebie nie złościć, bo związek kobiety i mężczyzny daje wielką moc i nie można tej energii obracać przeciwko sobie, bo może się to źle skończyć.

Czuję się tutaj jak w domu i przeżywam deja vu. Tutaj czas się zatrzymuje w miejscu.





Po kilku dniach w kompleksie świątynnym można przejechać około 10 km do części pałacowej ruin. Tutaj do zwiedzania są między innymi stajnie słoni

Swiątynia Vittala ze sztandarowym rydwanem Pana Krishny kutym w granicie, ulubionym motywem przewodników po Indiach. Jak mocowali koła do kamiennego rydwanu pozostaje zagadką, być może były kute z jednej bryły. To świadectwo kunsztu kamieniarzy tamtych czasów.



Lotus Mahal



W części pałacowej są do zwiedzenia także pałac króla i królowej, osobne, łaźnia królowej, sale audiencyjne, kanały i zbiorniki wodne ze schodkowymi bokami i kolejne świątynie.Tutaj musimy zakończyć wycieczkę, bo zrobiło się bardzo mgliście tu i teraz





i zdjęcia ze zdjęć mają coraz gorszą jakość.