Dryopteris carthusiana


Nerecznica krótkoostna lub nerecznica ciernista - bo tak brzmi jej polska nazwa - jest paprocią pospolitą, często spotykaną na stanowiskach naturalnych w Polsce. Równie pospolita jest w niemal całej Europie, Ameryce, Himalajach i Pirenejach. Spotkać ją można w wilgotnych (a nawet bagiennych) i cienistych lasach, zarówno iglastych, jak i mieszanych, na mokrych zboczach, brzegach strumieni...

Nie należy do olbrzymów, bo jej niezbyt trwałe liście dorastają - w zależności od warunków, w jakich rośnie - od 10 do około 60 cm. Listki są podłużne, obło zakończone i lekko piłkowane. Nie tworzy zazwyczaj wielkich, bogatych kęp a raczej luźne, składające się z niewielu trójkątnych frondów. Nie powala urodą i rzadko spotykana jest w ogrodach, w obrocie handlowym praktycznie nie istnieje.

Choć taka pospolita, jest ciekawą paprocią, jeśli wgłębimy się w jej pochodzenie... Dryopteris carthusiana jest tetraploidem, hybrydą międzygatunkową a jej rodzicami są Dryopteris intermedia i nieznany gatunek, wymarły prawdopodobnie podczas ostatniego zlodowacenia Ziemi. Został on nazwany Dryopteris semicristata i podejrzewa się, że jest domniemanym rodzicem także innych nerecznic np Dryopteris cristata.

Źródło przydomka carthusiana nie jest jednoznacznie określane. Może pochodzić od nazwiska XVIII-wiecznego botanika Johanna Friedricha Cartheuser'a lub od nazwy miejscowości Carthusian we Francji, gdzie znalazł ją Dominique Villars, francuski badacz i botanik.

W uprawie Dryopteris carthusiana będzie wymagał stanowiska cienistego i mocno wilgotnego, o żyznej, leśnej glebie. Jest paprocią bardzo odporną na mrozy, podobno wytrzymuje na kole podbiegunowym temperatury do -40C. Nie wymaga więc zabezpieczania na zimę, jeśli już, to przed wiosennymi przymrozkami, które mogą zważyć świeżo rozwijające się pastorały.








Na zdjęciach młoda paproć, drugi sezon w moim ogrodzie. Bez uszczerbku zimowała bez jakiegokolwiek zabezpieczania.

Dryopteris carthusiana (H. P. Fuchs, 1959), synonimy łac. Aspidium spinulosum, Dryopteris spinulosa, Polypodium carthusianum, Polypodium spinulosum.

W poznańskim ogrodzie botanicznym:


07.09.2016

Jedna z lepiej zachowanych (po przymrozkach) Dryopteris carthusiana na osłoniętym stanowisku.


fot.02.10.2018r

Generalnie, po tym upalnym i bezdeszczowym sezonie moge napisać, iż nerecznice krótkoostne i mocne, wyszły zwycięsko. Natomiast np nerecznice męskie bardzo źle zniosły te warunki.

Nerecznica krótkoostna w listopadzie zupełnie dobrze się trzyma mimo wichur i przymrozków




fot.06.11.2018r
.

Kupiona w tamtym roku w Leroyu,bardzo dobrze się spisuje,rośnie w mało prześwietlonym cieniu

Stanowisko pod zielonym świerkiem, dość wysoko podciętym, widne, ale nie nasłonecznione. Wypełniłem nią lukę pomiędzy dwiema azaliami japońskimi.

Moje Dryopteris carthusiana rosną na najbardziej wilgotnych stanowiskach, jakie mam w ogrodzie


fot.10.10.2021r.
.

Ma całkiem inny pokrój, niż po zakupie, czyli w zeszłym roku. Strzela wyniośle w górę, ładnie się prezentuje. Możliwe, że w ciągu sezonu będzie się bardziej pokładać. To pierwsza jej wiosna u mnie, więc nie znam jeszcze jej zachowań. W tym momencie trudno ją dobrze sfocić, listki są jeszcze dość koronkowe.

Zaczyna trzeci sezon w ogrodzie. Rośnie w pobliżu oczka i choć nie dużo, to jednak ma dostęp do słońca.

Drugi pełny sezon u mnie. Wygląda coraz ładniej. Bardzo mi się podoba,

W nowym sezonie zdecydowanie gęściejsza.

Dryopteris carthusiana niewiele odczuł jesienną przeprowadzkę.

Dryopteris carthusiana na ciemnym stanowisku pod sosną:


fot. 07.09.2024r.
.