Dryopteris sublacera


Ta zimozielona nerecznica, naturalnie występuje w Azji: Nepalu,Tybecie, Indiach i Chinach, gdzie można ją spotkać w górskich lasach u na obrzeżach nizinnych lasów. Jest średniej wielkości paprocią o ładnych, jasnozielonych liściach dorastających do 50-70 cm. Liście te są matowe, bez połysku a listki, o kształcie wydłużonego trójkąta, są nieco ukośnie skierowane ku górze. Zbiegając się parami ku głównej łodydze, tworzą kształt litery V.

W źródłach, kiedy czyta się o tej paproci, zazwyczaj spotyka się porównanie z Dryopteris lacera, nieco mniejszą formą i charakteryzująca się posiadaniem zarodników tylko w górnej partii frondu. Niżej położone, nie mają na backu zarodni, czym różnią się od frondów Dryopteris sublacera, której zarodnie usytuowane są w jednym rzędzie , między nerwem głównym a brzegiem i niemal na całym frondzie.


fot.Hardyfern Library

Jako zimozielona paproć leśna, preferuje stanowiska cieniste i dość chłodne. Gleba powinna być nieco cięższa (gliniasta) o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym i sporej wilgotności. Jednak według opinii Judith Jones, mało jest tak odpornych i na okresowe susze roślin, jak ta właśnie nerecznica.
Polecana jest do uprawy w strefie 7, choć spotkać można tez opinie, że 6-8. W Hardyfern Library, podano informację, że odporna jest do -15 C, co nieco się kłóci ze stwierdzeniem Jones, iż jest wyjatkowo odporna na mróz (w obrębie zalecanej strefy). Lepiej jednak ją zabezpieczyć włókniną i/lub stroiszem iglastym , aby ochronić przed suchymi mrozami i mroźnymi wiatrami, których nie lubi, zwłaszcza w bezśnieżne zimy.




.

Dryopteris sublacera, to dość nowy nabytek w mojej kolekcji nerecznic, bo posadzona została w ogrodzie w ubiegłym sezonie. Nie do końca byłam pewna, jak i czy przezimuje, bo źródła podają sprzeczne informacje, ale ładnie wznowiła wegetacje po zimie, którą spędziła pod gałęziami świerkowymi. Wiosną została nieco przyhamowana przez przymrozki, gdyż jej stanowisko okazało się zbyt słoneczne. Przeniosłam ją więc w większy cień i od tej pory rozwija się systematycznie.


fot.03.06.2021r.
.

Dryopteris sublacera jest najwolniej przyrastającym gatunkiem w mojej kolekcji. Nie wiem, czy jednak mu za chłodno zima w polskim ogrodzie, czy tez tak powoli się rozkręca


fot.26.08.2022r.
.

Myślę, że jest Dryopteris, który przyrasta jeszcze wolniej...koleżanka jest bystra czasem wiec powinna się domyślić o którą paproć chodzi

Tomaszu, o Wechloy nie ma co pisać, bo każdy wie...
Dryopteris sublacera nie ciągną w górę, ale kępy zrobiły się sporo większe:








fot. 27.09.2024r.
.