Siódmaczek leśny (Trientalis europaea L.), bylina z rodziny pierwiosnkowatych. W Polsce roślina pospolita na niżu lecz nie występuje na wszystkich siedliskach, w górach rzadsza. Występuje w lasach i na polanach, preferuje jałowe i kwaśne próchniczne gleby. Siódmaczek leśny jest niewielką rośliną wysokości 10-20 cm, o wiotkiej i wyprostowanej łodydze. Na szczycie łodygi wyrasta od pięciu do siedmiu liści zebranych w okółek. Z okółka liści wyrastają na długich szypułkach gwiazdkowate kwiaty o siedmiu płatkach. Kwitnie od maja do czerwca.
Surowcem zielarskim jest kwitnące ziele i kłącze siódmaczka, świeże lub suszone w ciemnym i przewiewnym miejscu. Siódmaczek należy do ziół saponinowych. Zawiera saponiny triterpenowe, saponiny sterydowe, flawonoidy, fenolokwasy i fitosterole.
Siódmaczek zalecany jest w chorobach reumatycznych, skórnych, autoimmunologicznych, alergiach, stanach zapalnych i obrzękach.
Można stosować go wewnętrznie w postaci naparu, odwaru czy wina.
Według doktora Różańskiego wykazuje działanie sekretolityczne, mukolityczne, przeciwzapalne, silnie antyseptyczne, mocno moczopędne, przeciwreumatyczne, czyszczące krew (odtruwające). W większych dawkach działa rozwalniająco i wymiotnie. Wyciągi z siódmaczka już po 20-30 dniach regularnego stosowania dają wyraźną poprawę przy chorobach alergicznych, astmie, chorobach reumatycznych, przewlekłych nieżytach i infekcjach układu oddechowego, przy zastojach żółci, obrzękach wskutek nagromadzenia chlorku sodu i wody oraz stanach zapalnych układu rozrodczego. Siódmaczek powinien być polecany przy zespole policystycznych jajników, endometriozie, zapaleniu jajników i jajowodów, zapaleniu gruczołu krokowego i jąder, zapaleniu pęcherza moczowego oraz artretyzmie i reumatyzmie. Saponiny sterydowe i trójterpenowe siódmaczka hamują stany zapalne skóry, błon śluzowych, kości, stawów; hamują odczyny autoimmunologiczne. Siódmaczek zawiera inhibitory dekarboksylacji aminokwasów, procesów gnilnych i fermentacyjnych. Zmniejsza wytwarzanie gazów (metan, siarkowodór), amin w jelicie grubym (skatolu, putrescyny, indolu, kadaweryny), przez co ochrania jelito grube i wątrobę przed szkodliwym wpływem tych związków. Może dzięki temu minimalizować ryzyko wystąpienia raka jelita grubego. Wiąże aminy, nitrozaminy, mikotoksyny i liczne ksenobiotyki. Wzmaga wydalanie szkodliwych metabolitów z ustroju. Zmniejsza obrzęk gruczołu krokowego. Przeciwskazaniem do stosowania są ciąża i laktacja.
Zewnętrznie stosować w postaci okładów, płukanek lub przemywań w stanach zapalnych skóry i trudno gojących się ranach.

Kolej na parę receptur na preparaty siódmaczkowe:
Napar siódmaczkowy ze świeżych lub suszonych roślin: 4 łyżki rozdrobnionego kwitnącego ziela lub 2 łyżki rozdrobnionych kłączy zalać 500 ml wrzącej wody; odstawić na 20 minut pod przykryciem, przecedzić, przelać do termosu. Pić 3-4 razy dziennie po 100 ml.
Odwar z siódmaczka z suszonych roślin: 4 łyżki rozdrobnionego kwitnącego ziela lub 2 łyżki rozdrobnionych kłączy zalać 500 ml wody, doprowadzić do wrzenia i na małym ogniu gotować pod przykryciem przez kwadrans, przecedzić, pozostałe na sitku fragmenty roślin przepłukać wrzątkiem aby odwar uzupełnić do objętości 500 ml. Pić przez cały dzień małymi porcjami. Odwar można stosować także do okładów, płukanek i przemywań.
Wino siódmaczkowe: 100 g świeżego ziela zalać 500 ml czerwonego wytrwanego wina, na małym ogniu ogrzewać pod przykryciem do zagotowania, zdjąć z ognia, odstawić na 20 minut, nie przecedzać, przelać do ciemnej butelki i zakręcić. Przez tydzień codziennie wstrząsać butelką, po tygodniu przefiltrować. Pić codziennie przez tydzień po 50 ml. Kurację stosować raz na kwartał.
Proponowane dawki można zmniejszyć w przypadku wystąpienia nudności.