Roślina wieloletnia z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Występuje niemal w całej Europie i Azji, w zasadzie poniżej 51 równoleżnika. W Polsce osiąga więc północną granicę zasięgu.
Jedna z największych szałwii, osiąga wysokość ok 1 m, a sam kwiatostan może mieć 30-40 cm.

Posiada wzniesioną, rozgałęzioną łodygę, w dole najczęściej nagą, w górnej części lepką i mocno owłosioną włoskami prostymi i gruczołowatymi.
Liście są trójkątnie jajowate, w nasadzie sercowato-oszczepowate, na brzegu nieregularnie ząbkowane, na szczycie zaostrzone, obustronnie owłosione.

Kwiaty wargowe występują w nibyokółkach, często zebrane po 6. Umieszczone są na krótkich, owłosionych szypułkach.
Charakteryzują się silnie gruczołowato owłosionym, kielichem o długości 12-14 mm oraz żółtą koroną o długości 3-4 cm.
Kwitnie od lipca do września.

Gatunek ten preferuje gleby bogate w substancje mineralne, obojętne do zasadowych, świeże do wilgotnych. W wyższych partiach gór spotykana jest w zbiorowiskach ziołoroślowych w położeniach niższych rośnie głównie w cienistych lasach w sąsiedztwie cieków wodnych. Niemal masowo rośnie w Pieninach. Najłatwiej ją spotkać wzdłuż drogi nad Dunajcem ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru.