Topola (Populus)


Rodzaj z rodziny wierzbowatych. Kilkadziesiąt gatunków drzew rosnących w klimacie umiarkowanym oraz śródziemnomorskim, ale są też gatunki z klimatu podzwrotnikowego.
W niesprzyjających warunkach przyjmują formę krzewu. Kwitną przed rozwojem liści - kwiaty w kotkach z czerwonymi pylnikami (męskie) i żółtymi do czerwonych znamionami (żeńskie),
czasem z orzęsionymi przysadkami (osika i topole białe) rozwijają się na różnych osobnikach (gatunek dwupienny). Owoce - torebka o nasionach z puchem,
dojrzewa po rozwinięciu się liści (z wyjątkiem osiki).
U części gatunków pączki i liście zawierają silnie pachnące substancje (kwas cynamonowy, kwas kawowy) o często słodkim smaku (populina - związek z grupy salicylanów).
Pączki (rzadziej liście) są w farmakologii surowcem leczniczym - działają przeciwzapalnie, przeciwświądowo, antyseptycznie, wspomagają diurezę oraz gojenie się ran.
Coraz więcej doniesień naukowych mówi o właściwościach przeciwnowotworowych. Żywice topoli są głównym składnikiem propolis w naszym klimacie.
Liście skrętoległe, często odmiennego kształtu na krótkopędach i długopędach. Kora jasna (u niektórych gatunków biaława) w górnej części pnia, w dolnej ciemna, gruba i spękana.

Rozmnażanie: w zależności od gatunku: zrzezy zdrewniałe, zrzezy zielone, nasiona lub tylko przez szczepienie.
Wymagania glebowe są wysokie u większości gatunków, zwłaszcza u tych które występują na terenach zalewowych. Topole lubią gleby wilgotne, ale nie z wodą gruntową stagnującą
tylko przepływową, piaszczyste lub żwirowe do ilastych, zasadowe - nie znoszą niedoboru wapnia.
Część odmian wykorzystywana jest na całym świecie do produkcji drewna i nadaje się tylko i wyłącznie do plantacji i zadrzewień na terenach niezurbanizowanych.
Są jednak gatunki i odmiany, które z powodzeniem można wprowadzać zarówno do zieleni miejskiej jak i ogrodów.
Wiele z nich dość dobrze znosi przycinanie - co nieco zwiększa możliwość wykorzystywania.


Topola wielkolistna (Populus lasiocarpa)

Pochodzenie: Chiny

Dość wolno rosnące drzewo o wielkich liściach (na długopędach do 35 cm długości) z czerwonymi nerwami i ogonkami liściowymi. Wyrasta w drzewo u nas do 10 m wysokości z kopulastą koroną.
Pędy grube, sztywne, zimą z wielkimi pączkami. Przycinanie znosi umiarkowanie, maksymalnie jeden zabieg w sezonie wegetacyjnym. W odróżnieniu od innych topól ten gatunek nie przyrasta
przez cały sezon wegetacyjny - przyrost kończy w lipcu. Liście wypuszcza późno - na początku maja. Jesienią liście zasychają i przez pewien czas pozostają na drzewie, dość głośno szeleszcząc.
Rozmnażanie: szczepienie. Odporna na rdzę liści i choroby kory. Podatna na ataki ze strony kambiofagów.

Zdjęcia rośliny w moim ogrodzie.

Topola późna 'Serotina Aurea' (Populus x canadensis)


Kolorowy sport odmiany 'Serotina'. Liście za młodu miedzianozielone, na początku lata złote, pod koniec lata zielenieją.
Poza liśćmi nie różni się za wiele od typu, wyrasta w duże drzewo do 30 m wysokości. Klon męski. Do dużych parków
i terenów otwartych, w mniejszych ogrodach wymaga intensywnego przycinania. Podatna na rdzę liści.
Wymaga pełnego słońca. Rozmnażanie: zrzezy zdrewniałe.

Zdjęcia zrobione w czerwcu.

Topola amerykańska 'Purple Tower' (Populus deltoides)
Syn. topola amerykańska 'Fuego'


Barwna odmiana topoli, która jest w Ameryce Pólnocnej ekologicznym odpowiednikiem naszej rodzimej topoli czarnej (Populus nigra).
Drzewo o umiarkowanie szybkim wzroście. Młode liście czerwone, dość długo utrzymują kolor, który stopniowo w ciągu lata zmienia się na purpurowo-zielony.
Jesienią złotożółte do pomarańczowych (bursztynowych). Ogonki liściowe i młode pędy czarne, kanciaste w przekroju. Starsze pędy ołowianoszare.
Bardzo dobrze znosi przycinanie, które dobrze wpływa na zagęszczenie korony oraz wpływa na odmłodzenie listowia o czerwonej barwie.
Odporna na rdzę liści oraz choroby kory. Mrozoodporna.
Może być ciekawym dodatkiem do kompozycji barwnych, świetnie też prezentuje się jako soliter. Do dobrego wzrostu i efektywnego wyglądu wymaga żyznych gleb,
świeżych lub wilgotnych i pełnego słońca. Daje się rozmnażać przez zrzezy zdrewniałe, ale trudniej niż u innych topól z tej grupy.











Topola biała 'Nivea' (Populus alba)


Pochodzi od P.alba ssp. nivea, formy niezbyt często spotykanej u nas w stanie naturalnym, a dość powszechnie występującej na Ukrainie, w dolinie Dunaju i na Płw. Bałkańskim. Forma ta odznacza się bardzo mocnym białym kutnerem na spodniej stronie liści, które długo zachowują na drzewie formę młodocianą (5-klapowe). W zależności od pochodzenia materiału sadzeniowego mogą to być zarówno duże (do 40 m wysokości) drzewa, jak i mniejsze, z formami krzewiastymi włącznie. Kwiaty w kotkach z owłosionymi przysadkami - na początku kwitnienia przypominają nasze tzw. bazie w znaczeniu potocznym. Dojrzałe kotki długości 5-7 cm, z czerwonymi pylnikami. U drzew żeńskich w kotkach dominuje barwa zielona.
Ta grupa topól białych odznacza się szczególną odpornością na suszę, zwłaszcza atmosferyczną - bez szwanku znosi skwar panujący w zabetonowanych przestrzeniach. Wyrośnie na każdej glebie, jednak największą zdrowotnością odznacza się na glebach typu mady oraz brunatnych. Bardzo dobrze znosi przycinanie. Problemem mogą być pojawiające się odrosty korzeniowe - kto jednak regularnie kosi trawnik nie powinien się przejmować. Rozmnażanie: zrzezy zielone, zrzezy korzeniowe oraz nasiona - przy czym potomstwo wymaga selekcji pod kątem "stopnia zabielenia". Na zdjęciu egzemplarz powstały w ten sposób z nasion, po solidnej selekcji wybrałem jedno drzewo najbardziej zbliżone do P.alba ssp. nivea.









Uwagi ogólne w hodowli topoli:

1. Sadzenie
Topole z sekcji topól czarnych (np. 'Italica', 'Purple Tower' oraz 'Serotina Aurea' i inne) oraz balsamicznych (lub na podkładkach z balsamicznych) należy sadzić głębiej niż rosły w szkółce. Przy sadzeniu dużych egzemplarzy nawet i 70 cm głębiej. Zapewnimy w ten sposób dostęp do bardziej wilgotnej gleby, a z fragmentu pnia który znajdzie się pod ziemią roślina wytworzy korzenie przybyszowe - dzięki temu będzie bardziej odporna. Osiki i topole białe tak samo jak rosły w szkółce lub do 5 cm głębiej.
2. Nigdy nie nawozimy w pierwszym roku uprawy - to jest czas na rozbudowanie systemu korzeniowego. Szczególnie nawożenie azotem wpływa hamująco na jego rozwój, w tym na tworzenie korzeni przybyszowych. Na glebach kwaśnych dobrze jest przed posadzeniem wykonać wapnowanie.
3. Przycinanie powinno odbywać się w trakcie dłuższych okresów suszy, a po przycięciu, zwłaszcza młode drzewa dobrze jest solidnie podlać. Nie przycinamy w trakcie mrozów - drewno topoli ulega wtedy uszkodzeniom, rany zabliźniają się źle, drzewo jest podatne na grzyby.
4. Przynajmniej w pierwszym roku otoczenie pnia powinno być wolne od innych roślin, w tym trawy (ugór czarny), później już to nie ma takiego znaczenia (chyba, że jest to plantacja, ale to co innego). Topole mają duże zapotrzebowanie na wodę i na składniki pokarmowe, ale system korzeniowy jest ekstensywny, tzn. w danej objętości gleby jest stosunkowo mało korzeni, jednak ogólna ich masa jest duża (a więc i powierzchnia zajmowana przez korzenie jednego drzewa - u starych topól czarnych i białych rosnących na aluwiach w łęgach stwierdzono obecność korzeni w odległości 30 metrów od pnia i na głębokości 7 metrów. Drzewa te jednak są plastyczne, na glebach zwięzłych i bardziej żyznych system korzeniowy jest mniej ekspansywny.

Która topola ma tempo wzrostu najszybsze?
I do jakiej wysokości jest w stanie urosnąć Serotina Aurea bo różne zrodla podają że do 15 a inne że do 30..

Rui napisał:
Różne gatunki rosną u mnie w ogrodzie, ale akurat topoli nie mam
Dlaczego pytasz o najszybciej rosnącą topolę? Szukasz jakiegoś szybko rosnącego drzewa?

Tak, Topole są w naszym klimacie najszybciej rosnącymi drzewami wraz z wierzbami, i ciężko znaleźć jakieś drzewo liściaste i iglaste które za sezon urośnie 1,5-2,5 m.

Nie wiem gdzie chcesz posadzić topolę i w jakim celu, ale większość gatunków to duże, rozłożyste drzewa i raczej nie są polecane do ogrodów przydomowych.
Ponadto są to drzewa krótkowieczne, a co za tym idzie z biegiem czasu będą wymagały stałej pielęgnacji, czyli wycinania konarów i korygowania wielkości korony.

Topola osika, osika, topola drżąca (Populus tremula)


Gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych (Salicaceae).
W Polsce jest rozpowszechniona na terenie całego kraju. Drzewo ma bardzo małe wymagania glebowe, dlatego może zasiedlać praktycznie każdy rodzaj terenu.
Szybko rośnie, przyjmując smukły, wyprostowany pokrój.





Wysokość: dorasta do 30-35 m.

Liście: prawie okrągłe do 10 cm. długości, karbowane na brzegach, osadzone na długich, cienkich łodyżkach. Nawet przy niewielkich podmuchach wiatru poruszają się, delikatnie drżąc, stąd też inna nazwa tego drzewa — topola drżąca.



Pień: prosty, zaznaczony niemalże do wierzchołka.

Kora: początkowo jasna, kremowa i gładka z małymi czarnymi romboidalnymi przetchlinkami, u starszych egzemplarzy ciemnoszara, spękana w dolnej części.



Owoce: zaopatrzone w gęsty, biały puch, rozsiewane są przez wiatr. Mieszkam w bliskim sąsiedztwie rzeki, której brzegi bogato porastają osiki. Unoszący się na przełomie maja i czerwca puch mam wszędzie w mieszkaniu w każdym zakamarku , w ogrodzie osadza się na roślinach, a już nie wspomnę o olbrzymiej ilości siewek

Drewno: miękkie, lekkie, nietrwałe, wykorzystywane jest głównie w przemyśle celulozowo-papierniczym i zapałczanym oraz do produkcji sklejki.

Roślina krótkowieczna, żyje do 100 lat.

Zdjęcia zrobiłam w OB w Poznaniu (07.09.2020)

Wie ktoś może gdzie można zdobyć Topole Bolleana Pyramidalis? Jeśli ktoś miałby takową sztukę chętnie bym odkupił..
Pozdrawiam

Topola amerykańska 'Purple Tower' nie w bordowych, a jesiennych, żółtych barwach


fot.12.11.2022r.
.