Forum... miejsce zawieszone w przestrzeni wirtualnej... spotykamy się tu, rozmawiamy, coś podziwiamy, czymś się inspirujemy, czegoś się uczymy.... czujemy się tu dobrze, spełniamy się i bywa, że ten byt zaczynamy traktować jak nasz drugi dom a poznanych tu ludzi jak niemalże rodzinę. Częstokroć znajomości wirtualne przenoszą się do świata realnego i spotykamy się także w nim, zaprzyjaźniamy się, ale... człowiek nie jest istotą doskonałą, rodziny także się rozpadają... i nie każde pożegnanie następuje w zgodzie.

Nasze forum opuścili Kondzio i Andrzej i jest nam, jako Ekipie Forum ZZ, z tego powodu, tak po ludzku, bardzo przykro.

Wraz z odejściem Kondzia i Andrzeja z forum zostały usunięte ich posty, bo takie było ich życzenie. Z forumowego punktu widzenia to strata ogromna, bo były one skarbnicą wiedzy, ale nie protestowaliśmy. Każdy ma prawo do swobodnego dysponowania efektami swej pracy twórczej.


Kondzio i Andrzeju... dziękujemy Wam za pracę na rzecz naszego Forum i żałujemy, że podjęliście taką a nie inną decyzję.

W tej chwili zaś możemy już tylko życzyć Wam powodzenia w dalszych ogrodowych i życiowych zmaganiach i... powspominać te miłe chwile, które nas połączyły

Ekipa ZZ

Kondzio i Andrzeju... przy rozstaniach zawsze jest smutno, dlatego ja pamięcią wolę wrócić do tych chwil radosnych... do naszych spotkań i rozmów w ogrodniczym gronie

Nigdy nie zapomnę naszej szalonej, majowej eskapady do Baldwinowic sprzed 2 lat, gdy okazało się, że Baldwinowice są jednak dwa a my wylądowaliśmy nie w tych, co trzeba... i ten śmiech, Wasz, mój i Efci, który towarzyszył nam przez kolejne 100 kilometrów

I jeszcze nauczki, że nie należy zatrzymywać się na stacjach Orlenu, bo czają się tam wredne, wegańskie hot-dogi

I poświęcenia, z jakim Andrzej zdobył dla mnie bilet na pociąg powrotny, podczas gdy ja pakowałam się do niego z moim ślicznym rodkiem

Dziękuję, że mogłam odwiedzić Wasz fascynujący ogród... 'ogród z drzwiami', jak go nazwałam dawno, dawno temu, w czasach, gdy jeszcze nie przejawiałam jakichkolwiek zapędów do ogrodowania a on gdzieś pojawił się przed mymi oczami i głęboko utkwił w pamięci... tylko za krótka to była wizyta, za krótka!

No i praca, wspólna praca... na zawsze zostaną w mej pamięci te noce, gdy przed ekranami swoich kompów budowaliśmy Alfabetyczny Spis Roślin i go nieustannie poprawialiśmy i udoskonalaliśmy, po czym on zawodził a my go znów pieczołowicie składaliśmy do kupy... wiele tych nocy było

I dziękuję za wszelką pomoc, której mi udzielaliście, gdy tylko o to poprosiłam

Rzeczy ważne, drobiazgi i drobiażdżki... jestem Wam za nie wdzięczna i mam nadzieję, że nic tego nie przesłoni.

Kondziu i Andrzeju, ktoś mądry ostatnio powiedział, że forum, to nie jedna osoba, ale całe grono ludzi, którzy byli Wam życzliwi i darzyli sympatią...
...jednak emocje mają przedziwną moc zasłaniania rzeczywistości...

Zawsze ceniliśmy pracę, którą wykonywaliście, ale efektów tej pracy już nie ma. Stracili na tym wszyscy.
Na wojnie nie ma wygranych.

edyta napisał:
Nigdy Was Chłopaki nie poznałam osobiście, ale zawsze darzyłam ogromnym szacunkiem za twórczy wkład w kształt i merytoryczna zawartość forum, za świetne pomysły, za chęć dzielenia się przeżyciami z podroży po ogrodach świata, za wrażliwość na piękno natury . Przykro mi ogromnie z powodu trudnej sytuacji rodzinnej, stajecie z pewnością na wysokości zadania, ale to co przeżywacie to tylko Wy wiecie.

Ale przyznam także, że czuję się taka trochę ukarana... nie wiedząc za co. Gdy ogród powstaje, potem rośnie i pielęgnują go kolejne pokolenia ogrodników, chyba nie zdarza się sytuacja, nawet konfliktowa i emocjonalna, że jeden z nich odchodząc nagle wykopuje wszytko co posadził przez lata swojej pracy.
Jak napisała Edytka, tracą na tym wszyscy: twórcy i odbiorcy
Żyję nadzieją, że może jak emocje opadną ,da się to jakoś poskładać, bo myślę że ZZ to forum unikalne, z ogromem fachowej wiedzy, inspiracji, życzliwości i warto w nie inwestować dla kolejnych ogrodników z pasją.

Zuzia, świetnie to wyraziłaś.

Zamiast radosnych życzeń w Andrzejkowe święto napiszę, że szkoda, żal i smutek. Cóż, na szczęście mam blisko więc możecie się mnie spodziewać, na parapetówce