Będąc w połowie maja w Wielkiej Brytanii w hrabstwie Suffolk zostaliśmy zaproszeni na spacer. Hrabstwo to jest bardzo malownicze, w większości zajmują je tereny rolnicze. Wysiedliśmy z samochodów na niewielkim parkingu na skraju wsi i dalej poszliśmy piechotą. Póki co mieliśmy przed sobą wiejską drogę z wysokim żywopłotem, pięknie strzyżonym.



Wokół żywego ducha, spokój, cisza, słoneczko nisko oświetla wszystko złocistym blaskiem.





Nasz tambylczy przewodnik prowadzi nas w kierunku lasu. Póki co nie wiemy, dlaczego wybrał akurat ten i dlaczego się tak zagadkowo uśmiecha

Po chwili zaczynamy się rozglądać, ponieważ zauważamy wyraźnie błękitny kolor w otoczeniu.



Dopytujemy co to za roślinka, wcześniej już przez nas widziana w ogrodach i na skwerkach. Otóż jest to popularny bluebell czyli w łacińskim języku hyacinthoides non-scripta. Rodzimy gatunek wyspiarski, który własnie jest w pełni kwitnienia o tej porze roku. No. może pełnia była jakiś tydzień wcześniej.



Wchodzimy głębiej w las i już wiemy, dlaczego nas tu kolega przyprowadził ... c.d.n. w następnym poście

W lesie panuje półmrok, ale to co trzeba widać

Szliśmy w nabożnym skupieniu patrząc na ten błękitny dywan, którego bezkresu nijak zdjęcia nie oddają.
Wyszliśmy następnie na otwartą przestrzeń pól i pastwisk



Las okazał się być prywatny, bo tak głosiła tabliczka na drzewie.

Pożegnaliśmy zachodzące słoneczko



I drogą wśród pól ruszyliśmy z powrotem



A roślinka wygląda tak

Widok faktycznie, niezapomniany