Jodła himalajska
Abies pindrow

Świetnie u nas zimuje, przyrasta jakieś 10 cm rocznie.

Jodła Arnolda 'Jan Paweł II'
Abies ×arnoldiana

Polska odmiana wyselekcjonowana z drzew rosnących w arboretum w Rogowie przez J.Grąbczewskiego, L.Kurowskiego i W.Senetę.

Duże drzewo o silnym wzroście (w młodości przyrasta trochę wolniej). Po 30 latach osiąga ok.10 m. wysokości.
Pokrój: stożkowy
Konary: lekko uniesione do góry, wyrastające w regularnym okółkach
Igły: duże, błyszczące, zielono żółte, od spodu kremowo białe
Szyszki: liczne, duże, zielono żółtawe
Odmiana tworzy wyraźne regularne piętra.

Wytrzymałe na mróz (strefa5b), ale nie lubi mroźnych wiatrów, więc stanowisko powinno być zaciszne.
Dobrze będzie rosła w słońcu lub lekkim półcieniu, w żyznej, kwaśnej i przepuszczalnej glebie.

W moim ogrodzie zdrowo rośnie od trzech lat na lekko ocienionym stanowisku
Dość wrażliwa na późnowiosenne przymrozki.

Zdj.26.11.2017

Jodła Arnolda 'Jan Paweł II'
Zeszłoroczny przyrost ma ok.15cm

Zdj.06.02.2019

Jodła mandżurska
Abies holophylla

Gatunek zimozielonego drzewa z rodziny sosnowatych. W stanie naturalnym występuje w północno-wschodnich Chinach i na dalekim Wschodzie Rosji

Wysokość - 10 – 15 m , po 10-ciu latach 1,5 m wysokości
Kora - jasna, łuszczącą się , papierowa
Pędy - bardzo jasne, alabastrowe do blado-brązowych
Igły - 2,5 – 4 cm długości , jasnozielone, skórzaste, błyszczące z dwóch stron. Z wierzchu czysto zielone , od spodu zielone, ale pokryte pasami białego nalotu
Szyszki -cylindryczne, 12 – 15 cm długie, młode zielone, dojrzałe jasnobrązowe – mocno oklejone żywicą

Podobnie jak wiele jodeł lubi gleby próchniczne, lekko wilgotne, lekko kwaśne. Ten gatunek preferuje miejsca zaciszne. Mrozoodporność do minus 29 stopni C





Beata

Jodła nikkońska (nikko)
Abies homolepis


Gatunek drzewa z rodziny sosnowatych. W stanie naturalnym występuje w Japonii, na wyspach Honsiu i Shikoku. Rośnie tam w górach, na wysokościach 750-1500 m. W Europie do uprawy wprowadził ją Philipp Franz von Siebold w 1859 r.


Wysokość - do 35 m, korona szerokostożkowa , gałęzie lekkie i nieco wznoszące się do góry.
Kora - kolor łososiowy i podobnie jak u młodych świerków podzielona jest na delikatne płatki. Z czasem staje się szara z prostopadłymi spękaniami lub pokryta korkowymi naroślami .
Pędy - silnie wyżłobione, błyszczące, o barwie od bladobrązowej do prawie białej.
Igły - sztywne, gęsto umieszczone na pędzie w kształcie litery V. Na dolnej powierzchni mają dwa białokredowe paski.
Szyszki - Stojące, walcowate, o długości 8-10 cm. Występują niezbyt licznie, ale nie tylko na wierzchołku drzewa, ale również na niższych gałęziach. Przed dojrzeniem są fioletowe, potem fioletowo-brązowe.

Najlepiej rośnie na glebach gliniastych, lekko kwaśnych i w pełnym słońcu. Źle toleruje gleby stale podmokłe. Jest odporna na mrozy, ale źle toleruje wysuszające zimowe wiatry.







Beata