Athyrium strigillosum


Choć został odkryty i opisany już w epoce wiktoriańskiej, ten gatunek wietlicy jest często marginalnie traktowany w literaturze. Jest też jednym z najmniej znanych polskim ogrodnikom.
Athyrium strigillosum przywędrowało do naszych ogrodów z Dalekiego Wschodu a dokładniej z Chin, Nepalu, Indii i Japonii. Spotykane tam jest w wielu miejscach o dostatecznej ilości wody w podłożu - zasiedla mokre obszary w lasach, brzegi strumieni w górskich dolinach.

Być może przyczyną braku popularności tej wietlicy jest jej bardzo 'spokojny' wygląd. Nie ma w niej nic spektakularnego, przyciągającego wzrok i powodującego westchnienia zachwytu. Z pewnych względów paproć ta traktowana jest jednak jako wielka ciekawostka w ogrodach kolekcjonerskich... Jej liście, które w warunkach naturalnych osiągają długość 55-90 cm są spokojnego zielonooliwkowego koloru a jedynym innym akcentem kolorystycznym są różowe przebarwienia przy zbiegu osadki liściowej z rynienkową łodygą. Dwupierzaste frondy są dość wąskie, bo osiągają około 10-15 cm szerokości i składają się z 12 do 15 par listków. Kępy z nich utworzone nie są zbyt szerokie, raczej wzniesione ku górze, ale lekko się rozkładają na boki. W naszych, europejskich warunkach kępy te mogą dorastać do 60 cm.


Rozmieszczone na backu liści zarodnie są podłużne, o brązowych zawijkach .




Bardzo ciekawą rzeczą, niespotykaną wśród innych wietlic w naszych kolekcjach jest to, iż paproć ta, może być rozmnażana nie tylko przez zarodniki. Jest wyjątkową pod tym względem wietlica, ponieważ, jak paprotniki czy niektóre nerecznice, produkuje rozmnóżki pąkowe na liściach. Z tego powodu, nazywana jest przez Niemców Bulben - Frauenfarn.




Chcąc ją uprawiać w naszych ogrodach, musimy pamiętać, na jakich stanowiskach występuje naturalnie... Należy jej zapewnić miejsce co najmniej półcieniste i wilgotne a na zimę zabezpieczyć stroiszem iglastym. U mnie rośnie, jak wszystkie wietlice, w glebie o kwaśnym odczynie.

Jak napisałam we wstępniaku, Athyrium strigillosum jest bardzo ciekawą paprocią z punktu widzenia kolekcjonerskiego. Nie jest raczej spotykana w obrocie handlowym. Postanowiłam więc skorzystać z tego, iz pojawiły się na liściach rozmnózki pąkowe (bulbki) i część przekazałam Tomaszowi, który ma większa wprawe w rozmnazaniu paproci a część pozostawiłam na liściach, które przygiełam do ziemi i obsypałam nią liście. Mam nadzieję, że kilka młodych roslinek pojawi się obok rosliny matecznej. NIe wspomne już o tym, że miło by było, gdyby zarodniki wysypały się w jakieś bezpieczne szczeliny i dały, że tak to nazwę, samosiew.

Ten ślimaczek, to własnie rozmnóżka Athyrium strigillosum


fot.26.10.2017r
.

Wydaje mi się, że rozmnóżki tej wietlicy można łatwiej i szybciej ukorzenić niż paprotników szczecinkozębnych.

Tak wyglądały po około 2 tygodniach .w ziemi do pikowania.



A tak po miesiącu.

Tomku, wszystkie rozmnóżki się przyjęły, czy są jakieś straty?

Niestety nie wszystkie rozmnóżki przetrwały. prawdopodobnie miały za dużo wilgoci. Te które się przyjęły po 4 miesiącach wyglądają tak..

Bardzo przyrosły. Ale wietlice, to w ogóle dynamiczne paprocie, choć szczerze powiedziawszy, po moim Athyrium strigillosum tego nie widziałam.
Dziś mogę napisać, że to właśnie ta wietlica i wietlica uszkowata były rekordzistkami, jeśli chodzi o długość sezonu wegetacyjnego. Podczas gdy inne wietlice już uschły, te dwie nadal wyglądały nie najgorzej. Taki stan rzeczy trwał niemal do końca (!!!!) listopada.

Jedna z 3 rozmnóżek, które udało mi się ukorzenić. Po wysadzeniu do gruntu straciła wszystkie liście. Teraz pokazały się nowe .

Moja jeszcze młodziutka, tegoroczny nabytek
Posadziłam w świetlistym cieniu, ale stanowisko może mieć zbyt suche choć jak do tej pory nie zauważyłam aby utyskiwała

Zdj.04.11.2018

Większość moich wietlic po ostatnich przymrozkach została omrożona jednak Athyrium strigillosum ku mojemu zdziwieniu ma się całkiem dobrze. Stanowisko nie jest zbyt zaciszne, a rosnące w pobliżu Onychium cryptogrammoides ściął przymrozek.

fot.11.10.2019

Athyrium strigillosum w połowie października, dzięki ciepłemu i osłoniętemu stanowisku wygląda, jak nówka nieśmigana. Miejsce jest bardzo, bardzo wilgotne.

Moja Athyrium strigillosum w sezonie 2020

fot.05.06.2020

Athyrium strigillosum dziś

Moje Athyrium strigillosum , wyhodowana z rozmóżki . W ubiegłym roku chyba podmarzła, bo bardzo późno pokazała liście. W tym trochę lepiej, ale ciągle liście nie przekraczają 20 cm.

Athyrium strigillosum skubnięte już pierwszymi przymrozkami.

fot.07.11.2020

Tej wiosny przymrozki ją ominęły. Całkiem ładnie się zapowiada, ale mam zamiar ją przesadzić na bardziej wilgotne stanowisko, bo sąsiedztwo brzozy może jej nie służyć.

fot.03.07.2021

Trzylatka, dalej rośnie pod brzózką.

fot.03.10.2021

Basiu, nie ma rozmnóżek?

Poll napisał: Kurteczka, nie sprawdziłam Jutro polecę popatrzeć, bo dziś już ciemno.

Znalazłam rozmnóżki, ale maciupeńkie. Ta była największa

fot.04.10.2021

Athyrium strigillosum, dwuletnia roślina z rozmnóżki- jedyna, jaka mi została z tego gatunku


fot.24.10.2021r.
.