Cis japoński (Taxus cuspidata)
– gatunek drzewa iglastego należący do rodziny cisowatych. Występuje we wschodniej Azji, na terenie Rosji, Chin, Korei i wyspach Japonii[2]. Do Europy sprowadził go w 1855 roku szkocki łowca roślin Robert Fortune. Obecnie wyróżnia się wiele kultywarów i mieszańców tego gatunku, w większości stanowiących rezultat krzyżowania go z cisem pospolitym.
Morfologia
Pokrój
Rozłożysty, szeroki, czasami stożkowaty. Dorasta do 15 m wysokości[5]. Częściej rośnie jako krzew, tworząc zarośla.
Pień
Kora czerwonobrązowa, u dojrzałych osobników łuszcząca się strzępkami.
Liście
Zimozielone, spłaszczone, gwałtownie zwężające się ku końcowi blaszki liściowej, osadzone na krótkim, cienkim ogonku. Górna strona - ciemnozielona, błyszcząca, spodnia - jaśniejsza, żółtawa. Brak białych pasków oraz przewodów żywicznych. Igły na pędzie rozłożone są nieregularnie. Do 2,5 cm długości. Często tworzą V-kształtny przedział. Cierniste[6].
Kwiaty
Roślina dwupienna, wiatropylna. Kwiaty niepozorne, żółtawe.
Nasiona
Nasiono wypełnia czerwoną, mięsistą osnówkę i jest lekko wystające poza jej brzegi. Wytwarza najwięcej nasion spośród wszystkich gatunków cisu.
Źródło: Wikipedia
Odmiany cisu japońskiego przedstawione w wątku