Na trasie było kilka wieżyczek obserwacyjnych i sporo tablic informujących o tutejszych osobliwościach przyrody w języku chorwackim i angielskim. Ze znajomości nazw ptaków wodnych w języku Szekspira jestem cienka jak moja wypłata, ale doczytałam, że przylatują tu np. ibisy. Ale tym razem ich nie było. W ogóle nie było widać jakiejś ornitologicznej różnorodności, ale i tak było przepięknie.
W. kazał fotografować elementy konstrukcyjne szlaku pomstując na macierzysty Park Kampinoski, że u nich porobili pomosty z plastiku! Skandal! A on teraz im pokaże, że można zrobić z drewna, do czego zresztą podobno namawiał. I został olany!










Doszliśmy wreszcie do końca, gdzie stała chałupa będąca najprawdopodobniej stacją naukowo-badawczą, ponieważ obok były tablice ze zdjęciami z prac ornitologicznych polegających na łapaniu ptaszków w sieci, zakładaniu im obrączek i tak dalej.

Postaliśmy chwilę nasiąkając atmosferą spokoju, choć kątem oka patrzyliśmy na jakieś podejrzanie ciemne chmury daleko nad horyzontem.
Tą samą trasą wróciliśmy mijając kolejnych zwiedzających, W. oglądał uważnie różne rośliny, w tym tę, występującą dość licznie, niestety ni cholerki nie wiedzieliśmy co to.

kilka dni później już wiedzieliśmy za sprawą...ale nie uprzedzajmy zdarzeń.
Cyknęłam jeszcze widoczne w oddali pole namiotowe z regularnym zagajnikiem z sosen (pinii?)


W. kazał mi jeszcze zapytać panią bileterkę, czy nie ma jakieś broszury na temat tutejszych roślin dziko rosnących, ale pani pokręciła głową mówiąc, że dopiero nad tym pracują, ponieważ zapytania od zwiedzających na ten temat pojawiają się. Na razie mają tylko o ptakach.
Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy w dalszą drogę, do kolejnego punktu zwiedzania.

Wzięliście tą broszurę o ptakach? Ja poproszę o konkretna nazwę rezerwatu! Może to miejsce stanie się celem naszych kolejnych wakacji!

takasobie napisał: Miłko, broszury nie wzieliśmy, ale tu znajdziesz podstawowe informacje Bird watching Vrana Lake

W. chce tam jechać w maju.

To jedziemy z Wami!

takasobie napisał: Jeeee!

Zaczęłam oglądać na fonie, ale takie zdjęcia z takim tekstem to trzeba się delektować na większym ekranie.
Teraz dziękuję Ci za taką wspaniałą relację z takiego ślicznego miejsca.

Maju cała przyjemność po mojej stronie! Lubię się dzielić wrażeniami, a podczas tego pobytu było ich wiele

Jako się rzekło, jedziemy dalej. Wypytaliśmy panią bileterkę jeszcze o dalsza trasę, a przede wszystkim czy są znaki informujące o dojeździe do kolejnego postoju. Pani powiedziała, że mamy się kierować na Kamenjak. Wyjechaliśmy na wąską, asfaltową drogę i podążyliśmy wokół jeziora. Minęliśmy przy drodze taki fajny skwerek jakby, z okazałą opuncją w roli głównej. Ponieważ nieopodal rozłożyła swój stragan jakaś pani, sprzedająca produkty lokalne, W. zatrzymał się zdecydowanie, ponieważ od wczoraj jęczał, że mu się chce brzoskwini, arbuza lub innego owoca. W. zatem poszedł robić zakupy a ja obfociłam rzeczony skwerek.



Z torbami wyładowanymi brzoskwiniami, śliwkami i winogronami ruszyliśmy w dalsza drogę. Krajobraz był dość dziki, kamienisty, ślad człowieka znaczyły liczne pola i poletka, malutkie winnice i skromne obejścia widoczne od czasu do czasu przy drodze. Jechaliśmy z 40 minut a człowieka widzieliśmy może dwa razy. Przypomniał mi się pobyt sprzed 15 lat, kiedy ślady wojny bałkańskiej były bardziej widoczne. Puste, wypalone domy Serbów, nigdzie żywego ducha.
Na niektórych domach widać było ogłoszenia o sprzedaży wina lub koziego sera.
W pewnym momencie dojechaliśmy do rozwidlenia, a znaku jak jechać brak. Zatrzymaliśmy się przed niedużym kościołem i w ciszy rozejrzeliśmy się dookoła.



W. zbadał że jednak powinniśmy skręcić w "To drugie prawo" , więc wróciliśmy i skierowaliśmy się jeszcze węższym paskiem asfaltu lekko w górę. Teraz droga wznosiła się już coraz bardziej zdecydowanie. Kilka zakrętów wśród gaików oliwnych i dotarliśmy do czegoś w rodzaju placyku, na którym stał autokar. Zastanawialiśmy się czy tu zostawić samochód i iść dalej piechotą czy próbować przebijać się dokąd się da. Wybraliśmy drugą opcje i wjeżdżając po coraz bardziej stromej drodze dojechaliśmy do oznaczonego parkingu. W., z ulgą wylazł zza kierownicy. Byliśmy niezbyt wysoko, ale fakt, ze wjeżdżaliśmy praktycznie od poziomu morza zwiększał wrażenie bycia na szczycie czegoś potężnego.









Droga prowadziła jeszcze kawałek pod górkę, zza niskich zarośli dochodził gwar głosów małoletnich, jakby wycieczki szkolnej. Ruszyliśmy więc w tamtym kierunku.

Po chwili znaleźliśmy się na szczycie. Tu rzucił się nam w oczy tłum młodzieży, jako żywo z wycieczki. Hałas był niemożliwy. Podeszła do nas pani, która przedstawiła się jako pracownica parku i poprosiła o bilety. W. wymacał na szczęście w kieszeni świstek uprawniający nas do wejścia. Na szerokim placu pełno było drewnianych stołów, po środku stała nieduża kamienna kapliczka a z boku większy budynek, będący czymś w rodzaju restauracji i pamiątkarni.

W. natomiast rzucił się w oczy maleńki ogródek ziołowy z , o szczęście niepojęte, z tabliczkami z nazwami roślin. Także po polsku!
Oto wiśnia wonna, zwana antypką



Kulnik


Pistacja terpentynowa



Immortelle czyli kocanki włoskie





Wycieczka obsiadła praktycznie wszystkie wolne miejsca i murki, okrzyki słychać było gdzieś spomiędzy zarośli, więc póki co stanęliśmy z brzegu i patrzyliśmy na otwierający się widok w kierunku zachodnim

Przyznam się, ze stałam jak wryta patrząc na widoczną taflę jeziora Vrana, nad którym jeszcze niedawno spacerowaliśmy i na rozciągające się dalej Morze Adriatyckie z archipelagiem wysepek Kornati (tam mają jeden z pobliskich Parków Narodowych). Granicę między wodami słodkimi i słonymi stanowił wąski pasek lądu.

Postanowiliśmy pójść ścieżką oznaczoną jako szlak turystyczny i zobaczyć co jest dalej. Spotkaliśmy kolejną grupę młodzieży nastoletniej, skaczącej po kamieniach i skałach. Rzucili nam grzeczne "Dober Dan", a potem słyszac przenikliwy wrzask z oddali informujący, że za trzy minuty jest zbiórka i odjazd, zniknęli nam z pola widzenia.
Zrobiło się cicho. Ścieżka pięła się łagodnie w górę, a widoki były coraz piękniejsze.








Tablice informacyjne były i tutaj, przystawialiśmy zatem żeby wzbogacić swoją wiedzę.


Zachwyt W. wzbudzały dzwonki, które zdawały się wyrastać wprost ze skały. Kolor intensywnie kontrastował z zielono-szarym tłem, a łodygi niektórych miały ze 3 cm. średnicy jak nic!







Doszliśmy do punktu widokowego, z którego rozległy widok był po prostu boski

Pogapiliśmy się i powolutku wróciliśmy tą samą drogą. Na placu były może dwie czy trzy osoby, postanowiliśmy zatem posiedzieć sobie troszkę przy kawie, a nawet doszliśmy do wniosku, ze można byłoby się posilić. W. zamówił kanapkę, a po kilkunastu minutach dostał całkiem solidna kanapę z 1/4 bochenka chleba, z tamtejsza szynka dojrzewająca zwaną pršut, serkem kozim i rukolą.

Ja bez żenady zamówiłam sobie buteleczkę piwa.
Wśród stolików przechadzał się dumnie grubaśny kot, który dokonawszy obchodu usadowił się na pokrywie studni stojącej pośrodku .

Po chwili ze ścieżki wyszła grupka osób z czterema... nie, z pięcioma psami, które pani sprawdzająca bilety nakazała wziąć na smycz. Kot zbystrzał od razu, ale nie ruszył się z miejsca.

Rozejrzeliśmy się jeszcze tu i tam




Poczytaliśmy tablice informacyjne dotyczące jakichś zamierzchłych dziejów tego regionu.
Wreszcie zdecydowaliśmy, że czas udać się w dalsza drogę, do trzeciego i ostatniego miejsca turystycznego.
Wsiadając do samochodu obejrzeliśmy pojazd stojący obok wyładowany transporterami dla zwierząt. Z pewnością tym vanem przyjechały widziane wcześniej psy. napis na drzwiach głosił, ze samochód należy do kliniki weterynaryjnej w Wuppertalu.

W. wyjechał z parkingu i zaciskając zęby powolutku ruszył stroma dróżką w dół. Na szczęście samochodzik nasz miał dobre hamulce. Dojechaliśmy do głównej drogi i na czuja podążyliśmy w kierunku, jak nam się wydawało, słusznym

Zuzanno będzie c.d. ? Wiem, że zapracowana kobieta jesteś.. ale zawiesiłaś akcję jak w dobrym
kryminale.. i czekam na jej rozwój..

Ja też czekam... bo owszem wakacje na sto dwa, ale...Twoja relacja jest na sto dwa razy dwa... albo i razy pięć... niemal przenoszę się w miejscu i czasie... i widzę i czuję Twoimi zmysłami... no rewelacja Zuza to Twoje pióro

... no tak, a jeszcze nie wiadomo ... kto zabił!

dziewczyny, szlag mię trafił dysk zewnętrzny, mam nadzieję, że fotki odzyskam, bo tam całe 7-letnie archiwum...