Witaj Stachu!
Pokazałeś i opisałeś tyle ciekawych roślin w wątkach merytorycznych więc tym bardziej się cieszę,
że będzie można je oglądać cały rok w twoim ogrodzie.

No i zaciekawiłeś mnie - kto kogo...?

Pytanie "kto kogo" stawiali sobie sąsiedzi mojego ogródka, bo twierdzili, że na tym piasku to nic mi nie urośnie. Zastanawiali się, czy ja pokonam piach, czy on mnie. Walka trwa, ale powoli staję się zwycięzcą.

Bardzo się cieszę Stachu z tego wątku. Twój ogród na zdjęciach jest dowodem na to, że zdecydowanie Ty ziemię pokonałeś Czekam na następne opowieści z niecierpliwością

I tak się zastanawiam jakiż to ogród maja twoi sąsiedzi, skoro tak ironicznie do Twojej pracy są nastawieni

P.S.
bardzo Cie również proszę o wybranie jednego zdjęcia Twojego ogrodu, które będę mogła wstawić do spisu ogrodów Zielono Zakręconych

Ty walczysz z piachem, ja z gliną - nie wiadomo co lepsze
Ale, czytając o Twoich piaszczystych perypetiach ogrodowych, chyba zacznę z większym szacunkiem podchodzić do gliny
Powodzenia

To ja już czekam na następne odcinki bo bardzo mnie zaciekawiłeś.....

Witaj Stasiu cieszę się ze założyłaś wątek i będę oczywiście zaglądać

Zapowiada się barwny i merytoryczny wątek - to lubię I choć uprawiam wiecznie zalaną glinę mam zamiar wiele się tu nauczyć

Jutro Józefa, więc siejemy pomidory

Dzień dobry Stasiu Piękny stworzyłeś ogród i to na piasku .Wiem jakie to jest trudne ,bo mój jest też na piachu .Trzeba mieć konia zdrowie aby jako tako go podlać ,wieczne sito .No ale jak się człowiek zaprze ,to i na piachu da radę Pewnie zaglądnę jeszcze do Ciebie nie raz .Pozdrawiam ciepło

W trakcie urządzania otoczenia domu zdecydowałem, że chodniki a’la kostka wykonamy sami. Zakupiłem stosowną formę, cement i pigment, a piasek braliśmy własny na terenie ogrodu. Powstał wkrótce spory dół, który postanowiłem nieco uformować, wyłożyć folią i stworzyć oczko wodne. Tak więc, jedno z kół-rabatek zmieniło się w sadzawkę, a „ogródek” (bo tak nazywaliśmy tę część ogrodu) wyglądał jak na zdjęciach.







W otoczeniu rosła przeważnie Szczotlicha siwa, którą wykorzystywałem jako roślinę obwódkową, w myśl zasady, że lokalne rośliny warto adoptować do swoich potrzeb.
Historia oczka wodnego warta jest przedstawienia, bo może komuś, kto projektuje je tworzyć, przydadzą się moje doświadczenia, a zwłaszcza porażki.
Dół po piasku, po wyrównaniu i ukształtowaniu nabrał wymiarów 2,5 x 3,5 m x 1,1 m w najgłębszym miejscu. Wyłożyłem go czarną folią budowlaną 0,3 mm. I tu był pierwszy błąd. Czarna folia łatwo się nagrzewała, a ponadto nie przeciwdziałała rozwojowi glonów (w przeciwieństwie do niebieskiej) i utrudniała obserwację ryb.
Z braku odpowiednich kamieni, brzegi oczka obłożyłem płytkami w kolorze chodników.
Obok usypałem rodzaj skarpy lub małego skalniaczka, a następnie obsadziłem roślinami. W strefie wodnej znalazła się pałka wodna i grzybienie mieszańcowe (różowe i żółte), zaś w otoczeniu bergenia, miskanty, parzydło leśne, irga pozioma i jeszcze kilka „drobiazgów”.







Wiedząc, że raczej rzadko będę mógł kontrolować stan oczka, zakopałem obok teflonową beczkę o wysokości 1 m, połączyłem ją rurą z dnem oczka. Do beczki doprowadziłem wodę ze studni z hydroforem. Wlot umieściłem 15 cm od powierzchni i zamontowałem zawór pływakowy, taki jak w WC. Samograj był gotowy. Podczas upałów woda odparowywała, ale zaraz była automatycznie uzupełniana. Kłopoty zaczęły się wówczas, gdy turkucie zaczęły dziurawić folię. Przecięcia były mikroskopijne, więc w pierwszych latach niezauważalne, ale po ośmiu latach funkcjonowania oczka hydrofor włączał się zbyt często. Trzeba było coś z tym zrobić; albo wymienić folię, albo zrezygnować z oczka. Wybrałem (po naciskach rodziny) wariant łatwiejszy – likwidację. W dole po oczku „zniknęły” zużyte opony, z którymi nie było co zrobić), trochę gruzu z płytek otaczających brzeg no i nawieziona z łąki ziemia. Część skalniakowa została zdecydowanie powiększona i do dziś jako taka funkcjonuje.



Szybko też zmieniła się koncepcja symetrycznych kół rabatowych. Lewe, bliższe domu oraz centralne połączyły się w wielokształtną dużą rabatkę, a pozostałe są ciągle są powiększane, tak żeby coś jeszcze dosadzić. Przeważnie – raz na jednej, raz na drugiej – egzystują kanny.





Generalnie ogród zawiera różne zakątki nazywane: ogródek, wrzosowisko, za bukszpanem, placyk (z huśtawką i grilem), hostowe wytchnienie (od północnej strony domu) i wreszcie sad z rabatami liliowców.
Może w święta będzie więcej czasu, to wyszukam wreszcie odpowiednie zdjęcia, a niełatwo przeszukiwać kilkunasto-tysięczny „zbiór nieuporządkowany” i doprowadzę opowieść do aktualnego stanu, by już nie wracać do historii.

Witaj Stachu
Mając nieco więcej czasu, nareszcie mogłam zapoznac się z Twoim watkiem. Wcześniej widziałam tytuł i Twoje tłumaczenie , dlaczego właśnie tak brzmi. Jakbym siebie sama czytała - pusta działka i zamiast ogrodowej ziemi, piach. U mnie we wsi także pukali się w głowę na to, co robię... Co może urosnąć na piaskach, jaki ogród może powstać? teraz, gdy ogród jest już niemal zagospodarowany, dziwią się , ze mozna, ale ile pracy kosztuje wzbogacenie takiej ziemi (jeśli nie kupujemy obcej), to tylko my wiemy. Ile zapełnionych i opróżnionych kompostowników, ile różnorakiej ściółki: kory, zleżałej słomy....czego się da, by ta ziemia chciała żywić nasze rośliny.

I u mnie, części Jędrzejówki noszą swoje nazwy: Lalusiowa, Wschodnia Rubież, Sławojkowo, Skalna Górka, Zielonka Jakoś prościej jest mi pisać/mówić o ogrodzie, używając tych nazw, choć rozmówcy czasem nie bardzo maja pojęcie, o czym mówię. Czekam na dalsza część wspomnień.

Poszukałem trochę zdjęć i cdnastąpi, ale na razie chcę się pochwalić, że i u mnie nareszcie wiosna, tylko kondycja po zimie raczej marna. Trzy dni popracowałem, głównie w namiocie foliowym, a i tak czuje wszystkie kości.

Piękna wiosna Stasiu u mnie tez coraz bardziej kolorowo

Na piasku dobrze rosną wiosenne zawilce.

Przez ostatnie dwa dni likwidowałem ok. 10 m. kw. starego trawnika, bo potrzebne mi kolejne rabatki dla liliowców. Nie było więc mowy o pisaniu czegokolwiek, no ale aparat mogłem utrzymać w rękach i trochę wiosny zarejestrować.
Na wrzosowisku królują obecnie fiołki.



Ruszyły sasanki, hiacynty, sangwinaria itd.



Wszystko kwitnie, przyrasta, wręcz kipi wiosną.



Złoć "rozpycha się" w całym sadzie.

Z dnia na dzień rozwijają się kwiaty i co wczoraj było niezauważalne, dziś już w pełni kwitnienia, np. Forsycja;



Hiacynty i narcyzy,



przyleciały pierwsze motylki. Na tle fiołka ładnie się odcina cytrynek.

Nie ma czasu do stracenia. Coraz więcej gatunków rozkwita, zwłaszcza tulipanów botanicznych. Np. Tulipa tarda - wczoraj nic nie pokazywało się wśród liści, a dziś:



To tempo jest niewiarygodne. Pewnie maja rację ci, którzy się obawiają, że kwitnienie będzie krótkie. Dla przykładu; krokusy kwitły bardzo krótko, ale pewnie dlatego, że kwitły niemal samotnie, tylko z cebulicami i rzuciły się na nie pszczoły. Krokusy zapylone natychmiast "zwijają" kwiaty i biorą się do zawiązywania nasion.







Otwierają się kolejne sasanki, ale niektóre dopiero zawiązują pąki, takie spóźnialskie.

Stasiu ślicznie kolorowo się robi u mnie biała sasanka jest pierwsza a reszta jeszcze w pączkach

Oj bardzo kolorowo się robi i nawet godziny spędzone na kolanach przy odchwaszczaniu są jakby mniej uciążliwe wśród tych barwnych wiosennych kwiaciorów.
Tulipanów,







Narcyzów,









Cesarskie korony też już w blokach startowych.

Nie da się ukryć, że poza ogrodem też jest wiosna i też ukwiecona.





Gdzieś już wspomniałem, że u mnie ptaki lubią siadać na czereśni.

Ciepłe dni wywabiły na bukszpan moje ogrodowe towarzyszki. Mam kilka gęstych bukszpanów, co pozwala zwinkom ukrywać się przed kotami. Mnie się nie boją.