Jurciu piękna legenda i chociaż ją znam to zawsze ciekawa ,bo każdy inaczej opowiada .Co do wycięcia śliwki ,to masz rację ,jak już zaczyna być robaczywa ,to będzie zawsze .Ja też się takich pozbyłam i mam święty spokój .Co do ostatniej fotki ; Aga kochana ,wydaje mi się ,że to nie pluskwica tylko przetacznikowiec
Pozdrowienia zostawiam ,trzymaj się ciepło

Jak tak będziesz nas nakręcał tymi opowieściami, to całe góry przekopiemy...i bedzie na Ciebie, jakby coś.

Jurku, jest już śnieg w górach? Spadło coś?

Znowu kolejna wichura, znowu się martwimy czy Cię nie porwało??

Wiecie co się stało? Snieg pada w Moich Górkach
Do tej pory było go niewiele PoluTak ze trzy razy popadało z parę cm i zaraz znikał.Z tym pewnie będzie tak samo.
Z drugiej strony jak patrzę na Błędne Skały to tam drzewa białę od dawna.W Zieleńcu już jest ok metra i zaczął się sezon narciarski.Nie chciał bym tam mieszkać.
Wracając do ostatnie legendy.Nelciu Ja tam nigdy nie byłem.To jest inny kraniec Ziemi Klodzkiej.Z wiatrem jakoś sobie poradziłem.Wiało ale to tutaj nic nadzwyczajnego.Agnieszko Dzięki za piękną fotkę.Chyba ma rację Rozalka to nie jest pluskwicai i akurat nie o tym miejscu pisałem.
W ogóle to po co tyle tej zimy?Dni krótkie i słońca niewiele.Nie lubię i już Jedynym promyczkiem jest to forum i ptaki którym wczoraj uruchomiłem stołówkę.
Na zimową depresję trochę archiwalnych fotek.
Moje ulubione drzewo



Rosarium Uetersen tak wyglądała w zeszłym.Zimą przemarzłą..Musiałem ciąc aż do ziemi.Już doszła do ziemi.









Zdjęcia były robione przez Moją córkę, która uczy się architektury krajobrazu.

Jeszcze legenda.Zupełnie nowa, nawet nie zdążyłem przeczytać.
W bardzo dawnych czasach, gdy nie było jeszcze na naszym terenie Gór Sudetów, ziemia była płaska i urodzajna. W wiosce, która znajdowała się na miejscu obecnego Śnieżnika Kłodzkiego, mieszkał samotny kawaler, który był jednym z najbogatszych i najbardziej skąpym rolnikiem w okolicy. Uprawiał na swoim polu rzepę, którą codziennie rano liczył. Dlatego mówiono na niego Liczyrzepa. On się tym jednak nie przejmował. Najwięcej zawsze miał problemów z dokładnym policzeniem wszystkich rzep, które rosły na jego polu, bo albo było ich za dużo, albo za mało i rachunek mu się nie zgadzał. Przez to, liczenie schodziło mu aż do wieczora. Strasznie go męczyło to, że nigdy nie może być pewny ilości rzep na swoim polu.

Na bagnach, które znajdowały się na miejscu obecnej Czarnej Góry mieszkał diabeł o nazwisku Czort. Czort za przewinienia, które popełnił w piekle, był skazany na banicję, a dodatkową karą dla niego była bardzo szpetna twarz. Na widok Jego twarzy, ludzie mdleli lub uciekali bez opamiętania. Zaklęcie z Niego mógł zdjąć tylko człowiek, który dobrowolnie zgodzi się zamienić oblicze swojej twarzy na twarz Czorta. Gdy Czort szedł między ludzi, zakładał na twarz maskę. Pewnego ranka Czort przyszedł do Liczyrzepy. Ten był zajęty liczeniem swoich rzep. Czort zaproponował, że przekaże mu sekret szybkiego liczenia oraz moc tajemną. Pokazał Czort Liczyrzepie próbkę szybkiego liczenia i powiedział, że będzie mógł szybko liczyć swoje plony, bez omyłek o ile zgodzi się na zmianę oblicza swojej twarzy na twarz Czorta. Ten, nie zastanawiając się, zgodził się bez wahania. Nie wiedział, że Czort zamiast swojej twarzy ma maskę. Od tej pory nie miał problemu z liczeniem swoich rzep, ale był zdziwiony, że ludzie z wioski stronią od niego. Oni poprostu mdleli na jego widok, albo uciekali w popłochu. Pewnego razu, gdy przechodził koło sadzawki, zobaczył swoje odbicie w lustrze wodnym. Przestraszył się z potwornej twarzy, którą ujrzał. Myślał, że to twarz utopca i z ogromnym strachem i krzykiem uciekł do swojego domu. Po pewnym czasie znów przechodził koło sadzawki. Spojrzał w lustro wody i zobaczył to samo odbicie. Zrozumiał, że jest to jego wizerunek. Bardzo posmutniał, a zarazem zdziwił się, bo przecież widział urodziwą twarz Czorta. Nie przypuszczał, że Czort nosi maskę. Poleciał szybko na bagna do siedziby Czorta, ale tego nie zastał, bo Ten zdążył już uciec do piekła.

Liczyrzepa zakochany był w pięknej Emilce, która mieszkała w malowniczej chacie na miejscu obecnego Ogrodu Bajek. Dziewczyna odwzajemniała Jego uczucia. Gdy zobaczyła bardzo szpetną twarz Liczyrzepy, nie czekała aż ten odezwie się, tylko zaczęła uciekać do lasu, tak że nie mógł jej dogonić. Wtedy w wielkiej rozpaczy, po stracie swojej twarzy i ukochanej Emilki, siadł na klocu, na którym lubiła siadać Jego ukochana i gorzko rozpłakał się. Jego kapiące łzy zastygały i zamieniały się w potężne głazy, a następnie całe pasmo Masywu Śnieżnika i Sudetów.

Morał z tego wynika taki: “Nie można rozpaczać w nadmiarze, bo mogą powstać tylko skały i góry a ziemi pod uprawę chleba może braknąć”.

Jureczku piękna kolejna legenda Róża śliczna ja kupiłam w zeszłym roku 4 szt pnące ciekawe jak będą sobie u mnie radziły jak będą większe.Zime ubią ale taką ze sniegiem ,lekkim mrozikiem i słoneczkiem-jak z bajki

Róży nie będę komentować.
Ale opuncje i to u Ciebie? Bylam ze 3 razy w Twoim ogródku, i nie widziałam...phi!

A u mnie nie ma śniegu, o!

beatrix+ napisał:
Becia, może rozsiadłaś się na nich i dlatego nie widziałas? Pamiętam, jak się żaliłaś, ze coś Cię poopsko pobolewa

Jureczku, u Ciebie tak, czy inaczej ten biały drań spadnie a u mnie, to ju z na dwoje babka wróżyła. Chciałabym, zeby tak napadało, jak za moich dzieciecych lat...Pamietam te zaspy po bokach jezdni - przejśc przez nie nie można było, bo się człek po biodra zapadał. ...marzenie...
Córa, jak czytam, w slady tatusia idzie. To szkoła średnia? Studium, czy już studfia?

Tiaaaa, tylko Semper kolców nie chciał wybierać.. widocznie przeraził go ogrom pracy..

A ja zachwycam się różą. Szkoda jej.
Czy pod opuncjami to mak?
Cudowny

Jureczku legenda warta przypomnienia pięknie się czyta, po takich bajkach wraca sie do dzieciństwa.
Beciu, opuncje rosną na rabacie w głębi ogrodu gdzie nie zaglądałaś
Róży szkoda u mnie, tez Rosarium Uetersen słabo rośnie mam już drugą i ciągle z nia coś nie tak.
Drzewo, to cała ozdoba ogrodu daje cień roślinom i Ty możesz w cieniu odpocząć po pracy.

Margo2 napisał:
O to samo chciałam zapytać

Mak i to nie jeden bo widze obok pąki

Znalazłem kolejną legendę o Duchu Gór i chce się z Wami podzielić.

Pewnego razu w poszukiwaniu pracy wędrował przez Karkonosze biedny chłop. Nagle drogę zastąpił mu wspaniale ubrany jeździec na rączym koniu. – Jestem Liczyrzepa, Król Gór i pan Karkonoszy. Potrzebuję twojej pomocy, bowiem wyruszam na ostatni bój z Królem Wód, moim odwiecznym wrogiem i rywalem. Pójdziesz ze mną nad jezioro, w którym on przebywa, a gdy wejdę do jeziora, aby stoczyć walkę z wrogiem, ty przypilnujesz mojego rumaka. Bacz tylko na znaki, które ukażą się na wodzie. Jeśli zaczną ukazywać się czyste pęcherze powietrza, będzie to znak, że przegrywam. Siadaj wtedy na konia i uciekaj jak najdalej. Konia możesz sobie wówczas zatrzymać. Jeśli jednak na wodzie pokażą się krwawe pęcherze, będzie to znak, że jestem górą. Wtedy czekaj na mnie wiernie, a ja ci to sowicie wynagrodzę.

Cóż chłop miał robić? Choć nieswojo mu było w towarzystwie potężnego ducha, poszedł za nim. Wiedział, że Liczyrzepa ludziom krzywdy nie czyni, ale potrafi płatać złośliwe figle. Wkrótce przybyli nad niewielkie, ale bardzo głębokie jezioro. Duch gór oddał rumaka w ręce chłopa, a sam śmiało skoczył do wody. Wkrótce też na powierzchni zaczęły się ukazywać krwawe pęcherze, a po jakimś czasie wynurzył się sam Liczyrzepa, pokrwawiony i zmęczony walką, ale zwycięski. – No, teraz jestem już jedynym panem i królem tych stron, a ciebie za pomoc zaraz wynagrodzę. Weź do torby nawóz, który mój koń popuścił i idź w dalszą drogę.

Liczyrzepa sam pomógł biedakowi naładować torbę końskim nawozem, a ten nawet nie śmiał się przeciwstawić, rozżalony i w duszy obrażony taką „zapłatą”. Ledwie się jednak rozstali wędrowiec nasz ze złością wyrzucił w krzaki całą zawartość torby, a klnąc na niepotrzebną i daremna mitręgę, poszedł szybko swoją drogą. Wieczór już zapadł, gdy chłop postanowił odpocząć i dokładnie oczyścić torbę. Jakież jednak było jego zdumienie, gdy w zakątkach torby, gdzie pozostało nieco końskiego nawozu zobaczył całe garście szczerozłotych dukatów! Przyszło mu więc nie tylko dziękować Liczyrzepie za hojność, ale i własnej lekkomyślności żałować.

Dzień dobry załapałam się wprost na nową opowiastkę .Szkoda ,że moje wnuczki już za duże na bajki ,bo mogłabym je wprost od Ciebie przekazywać .A ja z nich do tej pory nie wyrosłam .Może dlatego ,że w bajkach wszystko dobrze się kończy ,a w życiu to raczej niekoniecznie . Wypatrzyłeś może jakieś nowe floksy ? bo ja tylko dwa . ale jak się jakiś okaz trafi ,to przecież wiadomo ,że kupię
Pozdrawiam Cię no i czekamy na wiosnę

Jeszcze niedawno huczały petardy i fajerwerki, a już niedługo koniec miesiąca.Jak ten czas leci.W zasadzie zimą to Mi nie przeszkadza.Póżniej mógłby trochę zwolnić.
Zimą ogrodnicy są jak dzieci w czasie deszczu - po prostu nudzą się.Podobnie jak wszyscy szwendam sie po szkółkach.Oczy by chciały - rozum mówi nie.No może nie wszystko.
Chyba skorzystam na razie z oferty Floreexpolu, który jak co roku postanowił Mi umilić ten zimowy czas katalogiem i zamówię troche nasion.
Teraz odpowiem na Wasze posty.
Danusiu Zima postanowiła odpowiedzieć na potrzeby młodzieży - bo u Nas akurat ferie- i po prostu jest od jakiegoś czasu taka o jakiej piszesz..Widzę, że szalejesz z różami.Ja akurat nie ide ta drogą.
BeatkoOpuncji mam niewielki, malutki areałek.Mogłas nie zauważyć mimo trzykrotnego pobytu.Z drugiej strony Franusiowa jest chyba bystrzejsza od Ciebie
Gdyby rzeczywiscie było taka jak Polcia pisze to na pewno byś zauważyła.
PoluMoja Iza jest w technikum .Za rok matura.Ogrodem raczej się nie interesuje i na razie nie bardzo wie co dalej.
Gosiu Różą w tym roku odbiła i ładnie kwitła.Mysle, ze w tym roku już wróci do stanu z 2016 roku.To jest mak.
Majko Ta róża jest raczej bezproblemowa.Bardzo szybko rośnie i ładnie kwitnie.
WerciuTen mak jest jednoroczny.Posiałem go kilka lat temu i tak się wysiewa i wedruje po ogrodzie.
Ewo Ja bardzo lubię maki.Rośnie ich sporo u Mnie.Własnie w katalogu widzę jakąś nową odmianę.Pewnie zamówie.
RozalkoFloksy w tym roku będa na pewno.Już zaglądam do BR.Liczę tez na to ,ze Zielone Progi uruchomia sprzedaz wysyłkową.

Teraz trochę zimy. Fotki z rana.

Ogród .



Wdrapałem sie na dach.Mój jest tam z tyłu troche słabo widoczny


















Tak dla pokrzepienia serc - już niedługo

A czy można by kolegę prosić,żeby częściej łaził po tym dachu i piękne fotki pejzażu robił,hę?
Ja się tam nie nudzę w oczekiwaniu na wiosnę...

www.przystanekd.pl/

Jureczku no powiem Ci że śniegu to Ty masz więcej niż u mnie ale skoro mówisz że to z feriami przychodzi to ja się na porządny śnieg muszę dopiero przed 10-tym lutym muszę przygotować a wiosenka cudna

zobaczyć takie łany przebiśniegów.........marzenie ,a śniegu też u mnie dużo

A czy to tak bezpiecznie łazić po ośnieżonym dachu
Ale fakt, widoki cudne